Ebedi

Birkaç karanlýk,
Yontulmuþ ruh,
Bir gece vakti gelmiþ bir araya.
Düþünmemiþler,
Biz neyiz dememiþler.

Bir koca kulak
Dinlemek.
Bir ayak yürümek.
Bir göz ki görmek.
Tüm bedeni uzaktan edilgen.
Ýpler baþkasýnýn elinde
Kendisi bir kukla ki
Çekmeyince biri
Oynamaz eli kolu.

Aklý var mý peki bunun;
Akýl dediðin, yemek yemek
Su içmek, tetiðe basmaksa
Var.
Yoksa, neyi neden yaptýðý bilmek
Deðil bunun aklý.
Ermez daha fazlasýna
Erdirmez kendini.
O en dibe vururken insanlýðý
Çakal gözlerle bakar
Görmez iyiyi, güzeli.

Neci bu peki düþünmeden
Olmaz ki insan.
Düþüncesiz olmaz ki hayat.
Ölmüþ bir ruh olsa gerek,
Neden ölür canlýyken ruh.

Satýlýktýr kalleþin ruhu,
Cehennem bekler onu.
Döndükçe zaman,
Adým adým yaklaþýr
Ateþten kuyusuna atýlýr.

Yok yok kimse etmez,
Ýnsanýn kendine ettiðini.
Bilmezse insan kendini neye
feda ettiðini,
En masum insanlara sebep olur.
Kendi çukurunu kendi kazar.
Gün gelir mahþerde,
Kurulur nizam
Yaptýðý hainlik sorulur.
An an.

Çaðrýlýr zebaniler,
Kukla olan ölü ruhlar dizilir.
Emri veren hainlerle
Atýlýr cehenemin en dibine.
O zaman anlar fakat
Ýþ iþten geçmiþtir.

Çaðrýlýr þehit:
Ey þehit üzerindeki kanlarýn
Senin niþanýndýr,
Topraðýný koruyan,
Namusunu bekleyen evlat,
Hak adalaten uðrunda,
Verdiðin can
Seni en yücelere yükseltir.

(Aralýk 2009)
Sosyal Medyada Paylaşın: