Bir garip neyzenim…
Ýdamýna sevinen Sokrat’ta benim
güneþe sevdalý Diyojen’de.
Bâdesiz seri hoþ Hayyam’ým tanýrsýn.
Mevlâna’yý yakýp tutuþturan Tebrîz güneþiyim
Þems diye bildikleri, kýrk parça edip kuyuya týktýklarýyým iþte.
Milim milim yüzüldükten sonra sýrtýma vurup derilerimi
yedi kapýdan çýkan Nesimî’yim ben.
Pîr sultaným, kellemi alsalar dediðime demedim demem
Yunus’a düz odun toplatan Taptuk Emre’yim onca yýl yýl.
Kemâle ermemiþ paþalara kan kusturan þâirim, Eþref’im
Zengin sofrasýna deðil, su içen eþeðe ýslýk çalan neyzen Tevfik’im ben.
Varna’dan gemilerle selâm yollayan Nâzým’da benim
Malatya zindanlarýnda beyni kavrulan Necip Fâzýl’da.
Beþ parasýz Ýstanbul’u arþýnlayan Orhan Veli’de benim
hasta yataðýnda memleket türküleri söyleyen Ruhi Su ustada.
Þeriatý, tarikatý geçmiþim çoktan, hakikâte sevdâlý ve marifete tâlip
onuncu köyün muhtarý da benim, efesi de, delisi de.
Sonumu hayreylesin Mevlâm, bir garip âdem
Neyzen Muharrem’im ben iþte…
11.13 – 11 Aralýk 2009
Ýstanbul Almanya’da yaþayan
Arzu Bozkurt hanýmefendiye
hediyemdir…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.