İsli Oda

Zifiri karanlýk
Küçük pencereden sýzan bir ýþýk,
Altýnda kývýrýlarak yükselen duman.
Kazým!
Bak þu kapýya,
Gene ne istiyorlar karanlýðýmýzdan.
Kaldýrmasýnlar yerimden,
Alýrým bir karýþ topraklarýný da,
Týkarým hepsini bir mazgala.

Aðam hele gel;
Dýþarý mahþer yeri.
Kýyamet kopmuþ sanki,
Bil ki bu kadar çeþit nerden geldi.
Biz yok etmedik mi?

Baþýnda uzunca duman,
Daðýlýr maðrur insan.
Sanki tüm daðlar onunla yürür ya;
Kendini zor kaldýrýr yerinden.
Yediði bunca hak,
Nasýlsa hakkýndan gelecek.

Kapý önünde bir sürü nesne
Þöyle itekler;
Kazým; koþ gözlüðümü getir;
Nedir ayaklarým altýnda böyle,
Yapýþ yapýþ þey.

Bir sürü ot, böcek, çiçek
Hayvan,
Sanki tufan olmuþ
Kapý önünde Nuh gemiyi karaya vurmuþ.

Bakar tanýr birbir yaptýklarýný
Köklerini söktüðü ormaný,
Yuvasýný bozduðu kanaryayý.
Tanýr ya iþ iþten geçmiþtir.
Bunca düzensiz kirli hayatýn maðdurlarý,
Hesap için ordadýr.

Her biri ayrý evren, ayrý tür
Ama hiçbiri bu koca göbekli hayvan gibi deðil
Kimse, kimsenin canýna okumaz,
Dokunmaz, onun dokunduðu kadar.
Kimdir bu?
Belli deðil mi?
Dünyayý Kendi için tüketen,
Doymayan, yaratýk.
Ýnsan türünün içinde kol atmýþ,
Ýnsaný utandýran,
Kapitalist, dünya’sýz, yarýnsýz çöplük.

(Aralýk 2009)
Sosyal Medyada Paylaşın: