BİR ADAM

alamadý dünyadan heves.
baþýna belaydý, iç çeke çeke aldýðý her nefes.
zamanýn siyah günlerinde çürürken bile.
küsmedi insanlara, etmedi kaderine pes.

insanlýk bumuydu.
bunumu gerektiriyordu.
o hiç yorulmamýþtý.
karþýlýksýz severken.

yüreðini sýzlatacak kimse kalmadý içinde.
bakar dururdu içliðindeki paslý saatine.
horlanýrdý doðrularý söylediði için insanlarýn yüzüne.
teselli bulurdu yalnýzlýðýn verdiði sessizlikte.

onu görenler tanýyamaz olmuþtu.
saçý sakalý aðarmýþtý.
þüpheniz olmasýn diyordu þimdi bile.
düþerim arkanýza giderim ölüme seve seve.

isyaný onu bu hallere düþereneydi.
kendinden bile kendini nefret ettirenlereydi.
dertliydi,yokdu gülse bile neþesi.
hiç susmayan hep aðlayan, bir adamdý.

ayaklanýrdý kýzýnca öfkesi.
yalnýzlýðýna içlenir,aðlardý gizli gizli.
onun tek korku ve düþüncesi.
gülmesini bilmeyen yüzler.
bakmasýný bilmeyen gözlerdi.

OSMAN TÜRÜDÜ
09.12.2009







Sosyal Medyada Paylaşın: