İstanbul’um…

Ýstanbul...

Ýstanbul’um , benim þehrim…

Þehirler güzeli,
tarih boyunca nice imparatorun
ve devletin baþýný döndüren,
maneviyâtýn ve kibirin,
þefkât ile zulmün baþþehri...

Âþkýmý, eþimi bulduðum aziz þehir...

Binlerce yýlý aþan tarihiyle
nice dinlere, ne büyük âlimlere
ne kocaman âþklara, sevdâlara
ev sahipliði yapan eþsiz þehir...

Ben sende doyurdum karnýmý
sende yazdým þiirlerimi
ve sende söyledim
en güzel þarkýlarýmý

Rýzkým sendeymiþ
dostlarýmý da burada buldum...

Ýstanbul’um,
âlimide gördüm topraðýnda
zâlimide, hainide, maalesef...
Ne olursa olsun, güzel þehrim,
sen güzeldin hep, bilgeydin.

Ah Ýstanbul’um ah,
küstüm bazen sana, haberin olmamýþtýr senin ama,
olsun, ben darýlýp gitmiþtim.
Dayanamadým ki fazla, döndüm hemen.

Sen küsmemiþsin bana hiç,
yine dost verdin, rýzýk verdin
iþ verdin, aþ verdin.
Büyüktün, hep büyük kalacaksýn…
Seviyorum be seni Ýstanbul
boðazýnýn her semtini
kalabalýðýyla gündüz Eminönü’nü
trenle Bakýrköy’e geçmeyi
hele vapurla Anadolu yakasýna
neresine olursa, seviyorum

martýlarýný ayrý, güvercinlerinide öyle
serserilerini bile seviyorum,
sessiz, sakin namuslu insanlarýný daha çok…

Ama en çok mânevî havaný seviyorum,
sahabi efendilerimiz yatar topraðýnda
deðerine deðer katar.

Dergâhlarýn gönül hazinesi, erenlerin ruhuma kýlavuz.
Þâirlerin dert ortaðým, fahiþelerin benim günahým hep…

Sende içilen mey baþka sarhoþ eder beni, suyun bi’baþka
kavgalar daha bir çetin olur, sevdâlarda bir baþka

Seviyorum be seni,
gelmiþim, ne iyi etmiþim,
aferin olsun bana...

Yýl bin dokuz yüz doksan…
Ben Fýndýkzade’deydim önce
Yirmi yýl olacak yakýnda, nasýlda geçmiþ zaman...

Geldiðim altýncý yýlýydý.
Cerrahpaþa’da bir sabah vakti,
Mehmet Sina efendiyi, büyük oðlumu verdin bana
beþ sene sonrada, Çapa’da Ahmet Sâdi’yi...
Baba oldum, mutlu oldum,
büyüdüm biraz daha...

Ýstanbul, sen þahitsin günahlarýma,
sende tevbe etmek istiyorum yine, hepsine hem de.
Hayrým olduysa da sus, sende kalsýn...
Dert ortaðým, yüce sýrdaþým, asýrlýk hazinem
Ne güzelsin, ne ulvî ve ne yüce...

Sende sevdim, sende korktum,
doydum, güçlendim ve korkmamayý öðrendim
sevmeyi hatta…

Dilerim, tenim karýþýr topraðýna ve sende göçerim
güzelim þehrim, koca Ýstanbul’um...
Yatayým mý artýk, geç oldu...


00.20 - 9 Aralýk 2009
Baþakþehir - Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: