Ve Hazanýn son sahnesiydi Gözlerinden süzülen Prometheustan çalýntý Devinim geçirmiþ acýlarla Asinin terse akýþý gibi maðrur Yüreði olmadýðý kadar cesurdu Son dem gözyaþlarýnda…
Kim bilir Kaç hayat saklýydý Damarlarýnda akan kanda Hani hiç yaþlanmayacaktý Yüzündeki çizgiler mi aðlýyordu? Yoksa Yaþanmasý olasý Yaþanamamýþ hayatý mý?
Kim bilebilir…
Asýrlar önce miydi? Ol denilen Ve bir tohumla Ana rahminden kucaðýna yolculuðu Bilinmez hayata sürüklendi Ya trajikomik yaþayacaktý Ya grotesk Bilmiyordu alnýnda yazýlý kaderi Binlerce koku tanýdý Bir tek ana kokusunu unutamadý
Sahne dendi Suflörü kendi Monologu kendi Darülbedayiden kalma Faslý sevdasýnda…
En son sevdiði Esmer güzeli Hani þu aktör olan Zamansýz mekansýz yaþanan Hiç unutulmayan Hephaistosun ateþi parlardý Dudaklarý buluþtuðu an Býraktýðý yerdeydi Vuslatsýz sevda… Direkler arasýnda… Ondan hatýra Bir fötr þapka… Bir de Apartmanýn köþesinde Sahnelenen sevda…
Elbet güzel günleri de vardý Güzel giysileri de Aþkla yoðrulan… Sahneden kalan Aldýrmadý yamalanan hýrkasýna… Ardýna bakýnca Sonsuzluðun Ýleriye bakýnca Sonun baþlangýcýydý nasýlsa
Farkýndaydý...
Tamamlanmýþ bir romanýn Ana fikriydi bakýþlarý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bernaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.