Neden böyle yaþamak niye,
Diller söylemiyor diller niye,
Gönül dinlemiyor veriyor sevgiye,
Anlam veremiyor yaþam istemeyince..
Seversin büyük deðer verirsin,
Kendin gibi onu da seversin,
Bakarsýn gerilerde birsisin,
Kim ne bilsin iþte öylesin..
Ham kavun gibi ermeyi beklersin,
Gönülden sevgileri birbirine eklersin,
Deðerlerin olsun herkes öyle bilsin
Deðmiyor fazla deðer vermek bilirsin…
Hep umutlar baðlarsýn hayata,
O oluyor, yaþanýyor artýk aðlama,
Yadýrgayýp bir yerlere savrulma,
Ýçindekileri yaþa yaþamda aldanma…
Umut olsun dedin mi olmuyor,
Hazan geldi yapraklar savruluyor,
Ömürler artýk an,an yok oluyor,
Deðer vermeler iyi ama karþýlýk bulmuyor..
Ne desen artýk hiç anlamý yok,
Söylenecek sözler ne kadar çok,
Anlayan dersen hiç kimse yok,
Yalan sözlere artýk karýlar tok..
Çok baðlanýp ta olmuyor aldanmak,
Gönül istiyor yaþama sarýlmak,
Sevgi deminden biraz haz almak,
Olmuyor umutlar içinde yok olmak…
Hayat bu dersin yaþama devam edersin,
Mevla’m hayýrlýsý neyse onu versin,
Gönüllerde olan umutlar hiç eksilmesin..
Her zaman insanlýk sevsin ve sevilsin…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.