YÜREĞİM SENİ ARIYOR.
YÜREÐÝM SENÝ ARIYOR.
Kaybolmuþtum karanlýðýn tam ortasýnda,
Yetim kalmýþtý daðlar belki de,
Acýmasýzlýðýn ve vurdumduymazlýðýn bu kadarý,
Ölüm gözüküyordu gözlerime
Anlamsýz sesler ve ürkütücü yüzler ahenginde,
Sorulmasý ve duyulmasý yasak olanlarla iliþkim,
Düzenle muammaydý fikrim…
Düþüncelerim iþkencedeydi,
Ve þaþkýnlýk içindeki gönül mimiklerim,
Seni arýyordu belki yüreðim,
Ama dokunamýyordu bakýþlarým tenine,
Olsun diyordum ‘ölmedim daha’!
Nefesim çekiliyor bütün güzellikler adýna,
Dört bacaklý iskemle büyütemezdi boyumu
Ve kesemezdi ayaklarýmý VATAN TOPRAKLARINDAN.
Þimdi gözlerimde bir tutam yaþ,
Gün ýþýmasýný bekliyorum çaresizce,
Yine yüreðim seni arýyordu.
Benden daha garip duvarlar vardý yanýmda,
Senin kadar anlaþamýyorum onlarla.
Köprü olmak güzel þeydi insanlýk için,
Fakat hepsi kafama basýyor,
Fakat hepsi yüreðimi eziyor kösele sertliðinde,
Ýnan bana yine de yüreðim seni arýyor…
Artýk baðýrabiliyorum sesim kýsýlýrcasýna,
Ötüken’den yankýlanýp,Ankara’da son bulurcasýna !
UFUK HAN ÇÝMEN.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.