TEBESSÜM
Tebessüm etmeyi, gülmeyi unutmuþtu
Hoþ bir anýydý çocukluðuna dair
Yaðmur yüklüydü gözleri, bulutlu
Oysa, çiçek bahçesinden farksýzdý
Gözleri menekþe, yanaklarý gül
Gamzesi papatya gibi açardý...
Ansýzýn bastýrmýþtý kýþ, bir gece de hepsi soldu.
Öylece donup kalmýþtý yüreði
Kaç bahar geçti üstünden
Güneþin tüm cömertliði üstündeyken
Temmuz sýcaðýnda bile buzlarý erimedi
Aðlamak ve gülmek
Aslýnda ayný çizginin eseri
O bir tebessüme hasretken
Acýlar, yüzüne hep hüznün resmini çizdi.
Kendisini tanýyamadý, bir gün aynaya baktýðýnda
Umurunda bile deðildi Dünyanýn
Aðýrdan bile almýyor,
Var gücüyle dönüyordu, her þeye raðmen
Oysa O, hazana dönmüþtü genç yaþýnda
Hüzün yüklü kareler geçti gözlerinin önünden
Bir þeyler kýrýldý içinde
Dili çözülmüþtü yüreðinin
Ýlk defa duydu sesini “neden aðlar ki insan, gülmek varken”
Sonra…
Sonrasý, hayata inattý aslýnda
Her gün farklý bir tebessüm kondurdu yüzüne
Bazen temmuz sýcaklýðýnda
Ertesi gün bahar kadar ýlýk
Yeniden açmýþtý gözlerinde menekþe
Þimdi, o kadar sýcak ki yüzü, o kadar aydýnlýk…
Bir gün güneþ doðmasa
Nerdeyse yokluðunu hissetmeyecek insanlýk.
Sami Baðcý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.