Bilmiyorum Olmasý gereken oldu mu, Hayatta. Güneþe küskün vakitler Ne kadar daha sürecek, Bilmiyorum. Siyah bir lekeyim duvarda kimsesiz Yolun sonuna geldik galiba Basamaklarýn çýðlýk çýðlýða bittiði yer Sessizliðin boþluða hükmettiði mekan Burasý…
Çok basamak indim. Kaç kiþiyiz sayamadým, Kaç beden kimsesiz, Kaç gölge bir köþede aðlýyor, Bilmiyorum… Sonum karanlýk elbette Kendim için bir þey istemiþtim çünkü Namerdim bu yüzden… Bu yüzden aradýðýmý Sonumda Buldum… Benim sonum, Aranýlanlarýn cevabýdýr Benim sonum yokluktur Ben, Bensiz olmaktan öteye geçemem Aðlayabilseydim biraz, Anlayabilseydim yalnýzlýðýmý. Benden ayrýlmazdým belki…
Farkýndaysan, Yalnýz deðilsindir dedi Gölge… Yalnýzlýk, Farkýna varmamaktýr. Kaç basamak indiðini Ya da gerisin geriye döndüðünü Bilmemektir, Yalnýzlýk…
Kendime geldiðimden beridir, Benliðim. Yalnýzlýklarýmsa, Hiç bilmediðim zenginliðim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Tuncer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.