Yükselten Kurban

Ta Adem’den gelir
Kurban olayý;
Habil’in kurbaný kabuldü
Kabillinki kabil deðildi, hak katýnda.
Kabil kurban etti kendi nefsine
Düþen ilk kan damlasýydý,
Yazýldý alnýna katil yazýsý
Bu da can almaydý ama;
Kendi nefsine kurban etmiþti,
Kardeþi Habil’i

Zaman yürüdü,
Ýbrahim zamanýydý.
Temiz bir kalp sahibi ibrahim
Tek put býrakmadý, kýrdý birbir
Öyle bir imana yükseldi ki;
Canýndan, sevdiðinden vazgeçmek,
Onun sevgisine yükselmek istedi.

Adanmýþ bir hayatý yaþýyordu
Ýbrahim.
Hayatta aldýðý her nefes,
Çoktan satýlmýþtý ebediyete.
Ýbrahim hanifti,
Tevhide kanat açan,
Ölmeden göðe yükselip,
Allah’a ermiþ bir kiþiydi.

Ýsmail ebedi bir hayata
Doðmuþtu,
Kesilmiþti söz, adamýþtý ibrahim
En sevdiðine Ýsmaili.
Mühlet dolmuþ,
Vakit kurban günüydü.

Hadi can dedi, yürü;
Adandýðýn, varlýðýnýn sebebine,
Kanat açma vakti geldi.
Ne tereddüt etti,
Ne geri adým attý ismail;
Yürüyelim dedi, bu caný veren hak
Ondan baþka yok ki adanacak/alacak,
Yoluna kurban olunacak ...

Ýsmaili kurban eden Ýbrahimi,
Anlamak için insan,
Adamalý Allah’a en sevdiðini, tereddütsüz.

Kendine dönüp bakmalý;
Kaç kurban verdim,
Ýki parça et mi yükseldi göðe,
Kurban ettiðim hayvan nefsim mi
Yoksa semirtiðim nefsime mi bu kurban,
Deðilse;
Düþünmeden, akletmeden kabul olmaz,
Allah katýnda, kestiðim kurban.

(Kasým 2009- Ýstanbul)
Sosyal Medyada Paylaşın: