Ýnsan ayaða kaktý, Haykýrýyordu ademden bu zamana kadar Yaþamýþlýklarýna, yeter yeter diyordu Bükülmüþtü omurgasý yaþadýklarýndan Gözlerinde ki öfke emeðini sarmýþtý Onundu, emekti, kazanýlmýþtý
Yaþadýklarýný hak etmiyordu Ben insaným diyordu, çalýþtým çabaladým Hakkým nerde diyordu Hangi aç göz bakmýþtý emeðine Kimler, kimlerdi onlar Neden almýþtý ekmeðini Baþýný salladý Dinmeyen öfkesi, Yüreðine yaþ oluyordu Uzun zamandýr çalýþýyordu Öfkesi,emeði, Boynunu bükmesine engeldi O Ýnsandý, Hakkýný,Emeðini arýyordu. Boynunu bükmeyecekti
Ýnsan ayaða kalktý Siz beni anlamadýnýz diyerek seslendi Nefesi tükenmiþti oysa ki! Bir çok ürün vermiþti, Bir çok can ama þimdi yargýlýyordu kendini
Ekmeðini emeðini arýyordu Yorgun bedeni sallandý Oturmayacaktý duyuracaktý kendini Ekmeðine aç gözle bakana O da çalýþmalýydý, O da koþmalýydý Ve ekmeðin nasýl kazanýldýðýný anlamalýydý Çalmak ne kadar da kolaydý Ve anlamalýydý emeðin ne olduðunu
Ve insan yorgun bedenine yenik düþtü Son haykýrýþý onun vasiyeti oldu O insandý,emeði vardý Diðerleri gibi emeðini baþkalarý çaldý Dürüstlüðü onuru onu insan yapmýþtý O Ýnsandý Adem zamanýndan gelen
28/05/2007 Antalya Orhan Eren UNCU Sosyal Medyada Paylaşın:
Orhan Eren UNCU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.