Bir yaþanmamýþ gerçek, Bir var bir yok aný. Keþkelerin en yüce daðý. Bir iç dökebilmedir ki içten bir sesle Atýlýr kendini korkutan, sevgi seline Ýþte diyorum. Ama ben, Yapamadým. Ne diyebildim varým bir bak Düþücelerimde sevmek seni, yordu O kadar yoðruldum ki ben; Gün geldi adým atacak, Bir hece ses verecek halim, kalmadý. Ýçimdeki fýrtýna batýrdý gemimi Çýkmadan karaya boðuldum Boðuldum kendi aþk dehlizimde, Karanlýk kapladý, Sen görmedin, Ben ses veremedim. Söndü aþk ýþýðý ve zaman artýk çok geçti Sevgi beklemeyen, zamanýnda geçen son vapurdu, Geçti.
(Kasým 2009)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Melik Haker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.