Gel... Korkulu rüyalarýnla gel bana Ýçinden çýkýlmaz kabuslarýnla gel Canýn sýkýlýr, fikrin bozulur… Doðruya yönelirsin, Ne yaptým ben’lerin içini kemirir, Belki bir umut dersin…
Ýþte bir kendini kaybettiðinde, Ve öteki kendini bulduðunda Biri ise býraktýðýn yerde Ve dualarýnýn kabulünde Özleyen hep özlediði yerde Belki seni kabul eder de.. Sen yine de gel!
Umulmazlarýn eþiðinde Uçurumun bitiþiðinde olsan da Düþünme gel, Kýyýlmaz yüreklerin baþýnda Gençliðinle affedilecek yaþýndasýn Beþerin þaþar tahtasýný kýr ve seslen bu taraflara, "Geliyorum ey YAR" Diye haykýr!
… Ýþte böyle bir sahnede Acýyla mutluluk ayný karede Üzülmüþ olsam da ben Belki yüz belki bin kere de Gel...
Acýyla kirlenen yürek, baþka bir sevgiyle yýkanmýyor.. Eng"elleri aç da" gel, yüreðin aðzýna teselli týkanmýyor..