Onlar birer aþýktýlar, onlar büyük aþklar yaþadýlar, Kimi an köhne köþede, bazende eþkâre buluþtular, Ne güzel hoþ, bir masal gibiydi, sanki yaþanýlanlar, Mutluydular, sonra umutlar gerçekleþti, kavuþtular, Taa ki cicim aylarý bitip, O günler geçinceye kadar,
Þimdilerde ise durgun ve solgun, O yorgun aþklar … !
Gün geldi herkes sevinçliydi, bir bebeðe kavuþtular, Evlat can ciðer dediler, hep öyle avunup oyalandýlar, Sonrasýnda þuna buna derken, yetiþmeyince paralar, O imrenilecek yüce aþklarý, birden kaplayýverdi acýlar, Ardýnda býrakýlansa onca kýrýk kalpler, vede gözyaþlar,
Oysa þu anda durgun ve solgun, O yorgun aþklar … !
Geçim telaþý, hayat derdi, sarýverdi bütün sýkýntýlar, Bitip tükendi O günler, ne varsa yok oldu, avuntular, Feleðin sillesini yemeye gör, terse döner tüm çarklar, Ardý arkasý kesilmez, hiç bitmez sýrtýndan vurulmalar, Bunca yaþananlarsa insaný hergün, hep kan aðlatýrlar,
Artýk tükenmiþ durgun ve solgun, O yorgun aþklar … !
Kimisinde ayrýlýk kýskançlýk, hüzün hüsrana boðuluyorlar, Çýkmazlara girip, zamanla çoðu ise, intihara yelteniyorlar, Bazen trafik kazasý, bazýsýda kanser illetine yakalanýyorlar, Çoðunluðunu ise, ecel bulup yakalýyor, öylece göçüyorlar, Sonrada imrenilecek anýlar, ne yarým sevdalar býrakýyorlar,
Boyunlarý bükmüþ, durgun ve solgun, O yorgun aþklar … !