yağmur yağıyordu kuruluklarıma

YAÐMUR YAÐIYORDU KURULUKLARIMA

Yaðmur damlalarý çarpýyor kirpiklerime,
Gözümden süzülenler ise yaðmur deðildi,
Çünkü dudaðýmda son bulan tuzlu su yaðmur olamazdý.
Sevmek ve sevilmek bu kadar aðýr olamazdý,
Geleceðimi sele versem yanarmýydý ciðerlerim,
Böylemiymiþ dünyanýn düzeni,
Bumuymuþ hak etmenin karþýlýðý,
Ya da hak ettiðimi sanmanýn karþýlýðý.
Çalýnacak kapýlar nerelere kayboldu,
Bir feyz için bu kadar mý ýzdýrap edermiþ derviþ,
Tevekkül aranýpta bulunamazmýymýþ bunca vakit,
Bir çay bu kadar mý zahmetmiþ sabahýn 5’inde,
Yalanmýymýþ yani gözbebeðinde tebessüm yeþeren dostlar,
Beyaz kaðýt sahtekar,dolmakalem iyi gün ahbabýmýymýþ,
Ya sorular size ne oldu,nedir bu nazýnýz,
Cevaplarý yanýnýzda niye barýndýrmadýnýz,
Türküler niye sustu ki en elzem demimde,
Meðer ben bile yokmuþum kendi gemimde…

Dur artýk yaðmur dur!
Omuzlarýmý deldi kurþunlarýn,
Ne kadar sert vursan da ýslanmayacak kuruluklarým,
Gülsümce bir sevdaya hasretken bakýþlarým,
Ya duracaksýn bu gece kalkacak karanlýðým,
Ya da ölene dek yaðmur sanýlacak gözyaþlarým…

Ufuk Han ÇÝMEN

Sosyal Medyada Paylaşın: