Kendime bakýyorum þöyle sinsice Oturup düþünüyorum Gözlerim bir boþluða dalýyor Ardýndan bir mevsim beliriyor Tutuklu bir bahçenin meyvesi yeþeriyor Ve sen çýkýyorsun yine karþýma Her adým attýðýmda Boþluða dalýyorum Ve seni görüyorum Bir mevsim gibi yeþeren umutlarým yükseliyor Ýnceden inceye, sinsice Koparýyorum kelepçelerimi Baðýrýp duruyorum kendime ‘’Neydi ki beni bu hale düþüren’’ diye Aslýnda bir ben kalýrmýþým her seferinde Her limanýn gölgesinde bir ben dururmuþum
Sensizliðe koþuyorum þimdi Kapanmýþ gözlerimin fenerleri Iþýk dolan umutlar kararýyor Ýnceden inceye Adýmlarým hýz kazanýyor yokuþunda Baðýrýyorum sensizliðe, kendime.. Uzun uzun tutunuyorum yalnýzlýðýma Düþerken bedenim boþluða Gözlerim sonsuz bir sensizliðe uyanýyor Ve benliðime kavuþuyorum…
23 Agustos 09
Ümit Orucoglu
Sosyal Medyada Paylaşın:
durak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.