feri yok kollarýmýn.Yazacak kelimeler gelmez oldu hatýrýma,
gözlerimden suskunluðu öðrendi düþüncelerim.Ýnmez oldu dimaðýma..
çýðýr açtý düþüncelerim,özgürlüðü öðrendi sevdalarýmdan
ve fütursuzca acý çekmeyi..ulaþmak için umulana...
ve bir sancý saplanýr sol böðrüme ,hüznün en acýsýndan...
kýzýl depremler sallar ruhumun en dipsiz köþelerini;
ne sevdalarým,ne fikirlerim,ne yaþayýþým ne de yaþanmasýný arzuladýðým gerçekler uymaz oldu birbirine..
nedir ruhumdaki bu vaveyla......
yada anlamak-anlayamamak-anlatamammak çeliþkisi..
insan olmak ne kadar zor
neden insan olmak bu kadar zor...
bilinçaltlarýndaki devler yarýþýr oldu geniþ meydanlarda;ve alkýþlayaný çok oldu korkularýmýn..
erken girdi ruhum depresyona;bilirim oysa mü’minin bu lüksünün olmayacaðýný.
ey hayat ne çok vuslat biriktirdim içimde bir bilsen,
salýversem soluðuna bile yetiþemezsin salýverilenin..
söyleyecek þarkýlarým var ,çýðlýklarým aðlarken duyulur benim..
ruhum yabancýyken bu dünyaya;gönlüm vuslatý arzuluyor Rabbim..
mevsimsiz saðanaklara tutuldum
nefesim kesiliyor,korkuyorum,özlüyorum,
ben bir kulum..bu kadar biliyorum.
neden gönlüm istediði halde kýyýlarýna vuramýyorum?
çokmu güçsüz,mecalsizim?
yaralarým açýlýr yara üstüne.tevbe tevbe üstüne..bu kaçýncý yama ?
yüzüm yok ama umutsuz da deðilim..
yapayalnýz yürüyorum sokaklarda,beni kapýnda kabul et ;
layýk olmasamda affet..
ey mazlumlarýn nefesi
ey kimsesizlerin kimsesi...
kýtmir kulunun dualarýný kabul et..