NİHAYET..

içimde ,hemde çok derinlerde..
iyilikten kurtulamayacaðým kadar içindeyim..
gözyaþlarým topraða düþsede
geçer diyen bir ses yankýlanýr boþlukta..

o kötü bu kötü þu da kötü..
ben anlamam güzellik saklý yüreðimde
onlara benzemeye çalýþsam tökezlerim
kendime yabancýlaþýr çirkinleþirim..

korkak olduðumu düþündüm kimi zaman
yaþadýkça gördüm ki, hamurum böyle..
bazen deðiþtiremediðin zaman kabullenmen gerekir..
nereye gitsem kaçamýcaðým bir yaratýlýþ bu..

yýllardýr verdiðim savaþ belki de bundan.
kendime ihanetlerimin vicdan azabý..
ruhuma aykýrý yol aldýkça bilinmezliklerde
özüme tosladým bodosloma ve zincirleme..

insan en son kendisini tanýyor nedense.
önce baþka hayatlarda kayboluyor futursuzca..
sessizlikte içinden bi ses duyuyor..meraba..
ben senim ve hep beni duymaný bekledim..nihayet..
Sosyal Medyada Paylaşın: