Ermanı

Ta ezelden söylenir, kulaklarýmda hala;
“Milletimin baþýnda; oymuþ en büyük bela”
Çoluk çocuk katledip, koparmýþ bir vaveyla,
Terk edesin yurdumu; sana millet fermaný,
Yýkýlasý evlerin, def ol git be Ermaný!

Hak ve hukuk dinlemez, yiyip yiyip pisledin.
Vicdanýn yoktur senin, iþte budur hasletin.
“Büyük Ermenistan’mýþ”, öðrendim ki vuslatýn,
Elin hiç boþ durmadý, yaktýn yýktýn harmaný,
Yýkýlasý evlerin, def ol git be Ermaný!

Tarih seni affetmez, affetse de Fransa…
Zaman tüm gerçekleri, aydýnlatýr nasýlsa.
Ýnsan hakký, hukuku, eðer bunlar asýlsa;
Her bir yaným þehitler, gazilerin ormaný,
Yýkýlasý evlerin, def ol git be Ermaný!

Sýnýrlarým namusum, bir caným var veririm.
Ölmeden, bu murada, söyle nasýl ererim?
Kem bakarsan yurduma, defterini dürerim.
Bitmedikçe býrakmam, dizlerimin dermaný,
Yýkýlasý evlerin, def ol git be Ermaný!

Doksan beþlik dedeler, ne ettiniz gördüler,
Ýþte bu gerçeklerle, sizi tehcir ettiler.
Mehmetçiðin çorabýn, zemheride ördüler;
Beli kambur nineler, eðirerek kirmaný,
Yýkýlasý evlerin, def ol git be Ermaný!

17.11.2009/Konya

Tayyar Yýldýrým




Sosyal Medyada Paylaşın: