GÜN GİRİNCE AKŞAMLARIN KOYNUNA

Gün girince akþamlarýn koynuna;
Hasretliðin pekleþtikçe pekleþir…
Günâhlarým gecelerin boynuna,
Hayâlinle perde perde yaklaþýr.

Bu vakitler, gör hâlimi ne yaman!
Cemâlindir, yýldýz gözlü âsumân:
Bakýþlarýn gizeminde anbean;
Yüreðimin atýþlarý sýklaþýr.

Bahâneler, metânetle övünür,
Piþmanlýðým, medet diye dövünür!
Akýl þaþar, fikir senle avunur;
Gözyaþlarým anýlarla koklaþýr.

Hüzünlenir gamsýz gönül bahçesi,
Issýzlýðýn kýrk yamalý bohçasý,
Yalnýzlýðýn o çýldýrtan lehçesi;
Mahzunluða hüküm verir tekleþir.

Hâlim böyle ne olacak, kim bilir!...
Ýstenç yiter, bir dirilir bir ölür.
Sabaha dek; hesap kitap mý kalýr,
Duygularým irâdemle haklaþýr.

Ay belenir, kundaðýnda mýrýldar.
Dalda yaprak huþû ile kýmýldar.
Bilmiyorum, bir bana mý þümûl dar!
Koca dünya sabaha dek aklaþýr.

Çýkar mýyým sence muðlak durumdan!
Çýksam bile; kurtulamam sorumdan!
Çare olsa, sormaz mýyým urumdan…
Ýþte böyle… Günüm güne ekleþir;
Çilelerim gün ardýnda bekleþir…

Gün girince akþamlarýn koynuna;
Hasretliðin pekleþtikçe pekleþir…

23.10.2008 21:54
09.11.2009 16:40

Salih ERDEM / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: