sen gidince

sen gidince,
gönül perdemi aralayamýyorum artýk,
ve aralanmayacaktý o perde hiçbir zaman.
gidiþin yýkmýþtý yüreðimi,
artýk lal olmuþtum aþkýndan,
bir an bile korkmuyordum,
bana zalimce bakýþýndan....
sen gidince;
vazgeçmiþtim senden,
hayata aþýk olmuþtum adeta,
hala aklýma gelmiyordun,
bense doðaya aþýktým...
aðaçlarý ve kuþlarý seviyordum yalnýz,
çünkü onlar çekip gitmiyor,
insaný yalnýz býrakmýyorlar hayatlarýnda,
bir arkadaþ olmuþtum kuþlarla,
konuþuyorduk onlarla sessizce,
kimse bizi duymasýn ve kimse,
derdimize yanmasýn diye...
belki kuþlar gibi uçamýyordum,
belki aðaçlar gibi çiçek açamýyordum,
ancak onlarla konustukça,
yalnýz kalmýyordum hayatta....
sahilde denizi seyrediyordum,,,
hýrçýnlýðýna ve zamaný gelince,
garip bir cocuk gibi sessizliðine hayrandým...
iþte o an yýkýk bir liman gibiydim,
deniz kýyýsýnda,
belkide hayatýmda ilk ve son yolcu,
sendin bu limana uðrayan,
virane olmuþtu gönül limaným,
artýk beðenmiyormusun,
uðramak istemiyormusun bu ýssýz limana,
artýk bu virane liman yolcu kabul etmiyor,
sevdiðim.....
Fatih KASIMFIRTINA
suskun aþýk
Sosyal Medyada Paylaşın: