serumdan özgürlükler III

violonsel sesleri yükseliyor zihnimin derinliklerinden,
kan, vahþet ve zulme dokunmadan gelmiþ,
kutsal müzik sesleri..
zihnim, ruhum,
dört duvarlý ve uyuþuk düþünmeye.
müziðin sesini açýyor asil bir duygu,
yavaþça damarlarýmdan içeri nüfuz ettiðini hissediyorum,
komadayým belki de
günler geçti
ve o müzik hiç susmadý.
ve ben her gece rüyalarýmda,
özgürlük olduðumu gördüm
müziðin sesini açan,
o aziz duygunun kutsal sularýnda
yýkadýðýmý gördüm ademoðullarýný
rüyayý kesen sabah,
acýmasýz ve soðuk.
zincirleri gösteriyor, tüm gün ýþýklarý.
þiddeti, ve daha fazla þiddeti.
eski bir þarkýdan,
“dinle kahrolasý, ý geliyordu sadece,
biz kazanacaðýz”
diyorum hala.


ve ben her gece rüyalarýmda
özgürlük olduðumu gördüm
gümüþ bir kuzgun olup
yeþil vadilerin üzerine uçtuðumu,
korkusuzca.

dünyanýn en çok izlenen deðil ama,
dinlenen ülkesineyim.
ve taraflar arasý þiddeti ortaya çýkarmak için
þiddet uyguladýlar üzerimizde.
bedenlerimizden çok,
zihinlerimizi becermek istedi postallý erkekler
vücudumun cop aðrýlarý,
tüm sistemlerimi uyuþturuyordu,
küçük bir delikten gün ýþýðý geliyordu sadece,
tüm gerçekleri yüzüme vuran o ýþýk
fakat bir gün umudu getirdi kuþlar,
en az benim kadar tutsak birinin,
2. el bir kaðýda yazmýþ olduðu
özgürlük þiiriydi beni uyandýran.
tek düþündüðüm buradan kurtulmak,
zincirlerin olmadýðý bir yere gitmekti,
kýsaca daha özgür bir ülkeye,
o þiir, kaçanlar için bir özgürlük olmadýðýný söyledi bana,
ve korkularýmdan arýnmazsam,
nefes alamayacak hale geleceðimi.
güneþteki umutlarý tuttum tek tek,
iþkence görmüþ ellerimde,
o þiiri okudum
belki yan hücremde,
leþ farelerinden baþka bir canlý yoktu artýk
belki de hiç olmadý
okuduðum kelime baþýna kestiler saçlarýmý,
hiç susmadým,
her gün bir eklemimden vazgeçiyordum belki
bu umut için
ama boþ deðildi asla
eklemli ve uzun saçlýydýlar,
her þeye inat.
dimdiktiler üstelik.


þanslý doðmamýþtým ama
sanþlýydým ki þiirimi duymuþtu
diðer tutsaklar,
baðýrýyorduk,
vücudumuzun acýlarýndan güç alarak
daha da fazla
ölüme gidiyorduk belki de,
gittiðim en güzel ölüm yoluydu,
müzikten ve duvar yýkýmlarýndan
baþka bir sese yer kalmamýþtý ardada
violonsel teline dokunan bir notayla
çöküyordu faþizm, liberalizm ve türevi her þey.
“daha fazla zincir yok”
ve acý..
ve korku..
o gün,
o þarkýyý dinlemekten vazgeçmemek,
hayatýmda yaptýðým en cesurca þeydi
en büyük aþklardan bile daha zor
daha muhteþem


o gün,
kanýn damarlarýmda dolaþmasýna izin verdiðim gün..
rüyalarým gerçekliðim artýk.
duyun kahrolasýlar, biz kazandýk..
serumdan deðil özgürlükler,
bir gümüþ yaðmuru þimdi hepsi
yeþil vadilere yaðan.


Sosyal Medyada Paylaşın: