CAMDAN SARAYLAR

Sen bilmedin hiç ateþ,
Bilmedin.
Tutsak oldun, yenildin,
Yýlmadýn,
Sen gülmedin,
Hep güldürdün,
Ezen baþlarý ezmeye geldin,
Sömüren þerefsizleri gösterdin,
Sen,
Sen gözleri kan çanaðý,
Sen,
Sen bilmedin, öldürmek nedir?
Sen dedin “yaþamak gerek”
“Sömüren þerefsizlere hadlerini bildirmek gerek”

Sen,
Sen kanýný harcadýn damla, damla,
Boþaldý ya oluk gibi aðzýndan,
Hep baþkalarý için.

Ey elleri çatlak,
Yüzü ak,
Yüreði pek insan!
Ey kanýyla gülü açtýran,
Kýzýl, kýzýl,
Gel söyle adýný,
Söyle!

Doðudan bir mültecinin elini tut,
Çevir dünyayý tersten gücün yeterse,
Ve içme suyunu haksýzlýðýn,
Püskürt,
Ölsen de.

Sen,
Sen taþ sertliðimsin,
Sen bildiðim, öðrendiðimsin,
Ve karþý koyansýn bakýþlarýnla,
Yenensin.

Ayaklarýn prangalý,
Ellerin kelepçeli,
Ve sýrtýndan kan süzüyor,
“Düþüncen tutsaklýk” deniyor.
Sen ey bulut özlemim,
Sen can yoldaþým,
Sen!
Yýk camdan saraylarýný,
Renkleri kýrýlmasýn içinde,
Kýr ki beyaza hasret ölsünler,
Siyahlar içinde.

O beyazlar bizimdi,
Ve pamuðunda, ipeðinde deðil,
Taþýnda yatsýnlar doðunun.
Ve güneþ bize vururken üþüsünler,
Sömürmek neymiþ görsünler.

12.05.09 KOCAELÝ

Sosyal Medyada Paylaşın: