BİR KADIN AYA BAKIYOR

Bir kadýn aya bakýyor
Gökten yýldýz yaðýyor gözlerine
Cemre erken düþüyor yine topraða
Daðlara gelin gidiyor ilkbahar

Bir kadýn þiir yazýyor
Sular aþkýmýza tanýktýr diyor
Güneþle temizliyor karanlýk ellerini
Aragon’la Nazým söyleþiyor bir yerlerde
Yeryüzünde bütün devrimler þiirleþiyor

Bir kadýn türkü söylüyor
Yollarý hep umuda çýkýyor hüznün
Serin rüzgarlar esiyor saçlarýnda
Sesinde turnalar geçiyor bölük bölük
Dilinde koca bir orman türküleþiyor.

Bir kadýn þiir okuyor
Aydýnlanýyor kentin yüzü
Bir bulut kendini unutuyor otlar üstünde
Karacaoðlan dilleniyor bin yeþilli dallarda
Pýnardan pýnara bir elif ceylan sekiyor

Bir kadýn mutlu seviyor
Güneþten önce gözleri düþüyor alevlere
Baþýnda cam yeþili bir bulut aðrýsý
Islak özlemler biriktiriyor avuçlarýnda
Tomurcuklar patlýyor kaya diplerinden
Birden bir aþk kokusu sarýyor evreni
Ayrýlýk alýp baþýný gidiyor uzaklara
Ölüm kendinden utanýyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: