biliyordu gözlerinde
ölümden baþka bir hüzün dolanýyordu
hiç yaþanmamýþ zamanlar vardý elllerinde
dalýyor... gülüyordu...
yaþanmamýþ zamanlar ne diye
her gün böyleydi her akþam bu kayada
gelip gidenlerdendi öyle biri;
sevmezdi karanlýðý ay olmazsa
gelmeyecek bilirdi meddi-ceziri
þarký söylendi "adanýn yeþil çamlarý"
çoþtu ; ud,keman ve çümbüþ sesi
titredi kuytusunda en kuytusunda durdu þehri-istanbulun
mýzrabý ucunda takýlan aþkýn es’i
böyleydi böyle karanlýk böyle ak
her dilde baþka edayla söylendi
zaman ,mekan þekille bezendi
yalnýz bir kere tek yüreðe girdi aþk
bir kere kaldý yalnýz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.