RUH VE İNSAN.

Ruhla elzem, güzelliði yaþamak.
Ruhla olur, kötülükle savaþmak.
Niçin derler bu adam, ruhsuz diye.
Ýnsanoðlu ruhdur, bize hediye.

Yaratan Mevlanýn, kudreti bizde.
Yaþlanmaz eskimez, genç kalýr gizde.
Ýnsanoðlu düþün, sahibin nerde.
Sana senden yakýn, candýr bedende.

Doðumunla baþlar, sonra geliþir.
Ruh sinende olur, kalbe yerleþir.
Allah varlýðýyla, orda birleþir.
Yaratan izniyle, o erdemleþir.

Kudreti ilahi böyle istemiþ.
Yaratan þeytana, günah yüklemiþ.
Peygamber göndermiþ, kitaplar vermiþ.
Akýl, fikir, zeka, sende birleþmiþ.

Kötülükte sende, iyilik sende.
Bunlarla yaþamak, senin elinde.
Nefesle birlikte, candýr göðsünde.
Rabbimin kudreti, vardýr gönlünde.

Ruh, bedenden ayrýlýnca, gelir son.
Yaþamýn bir soluk, çýkar gider can.
Bedenin cansýzdýr, öldüðün zaman.
Yaþamý son bulur, ölmüþse insan.

Türkmendaðlý böyle, hayat davasý.
Ýyilik olmalý, onun doðrusu.
Ýnanma iblise, boþtur çaðrýsý.
Cennete gidecek, kulun nurlusu.

HÝLMÝ CAN.
8.EKÝM.2009.
(2472)

Sosyal Medyada Paylaşın: