çýðlýkla boðulan gece dökülüyor þimdi sesimin kadifesine. bir ozan ölüyor gömleði türkü... acýyý saplýyor kalbine....
bir cýgara kadar uzak özlemin, akýnca içimdeki nehirlere yýldýzlarý basýyorum yaralarýma bulutlarý öpüyorum...
darmadaðýn bir hayatýn ellerinden tutarken çocukluðum -hani bir umut belki "kendim" olurum-
ben, ziyan bir ömrün ederi ah ben /göðsümün altýnda kocaman bir yara/ sensizliði kanýyorum...
yalnýz/ bu kent kadar matemliyim þimdi iki tek atsam diyorum hani efkar sarsam hüznüme ruhumdaki acýya inat... daðýlsa yüzünden kalan hasret unutsam adýnla gelen herþeyi...
inansam bu çocukça yalana bir düþ gibi geçip gitsen öykümden. ve dökülse içimdeki þiirden bin yýllara sýrlanmýþ yüzün.
þimdi býrak da bir masal bulayým kendime ya da sök al göðsümdeki gurbeti çünkü tanrý öðretmedi henüz bir kadýný yenilmeden sevmeyi,..
f.g..........................tatvan/2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
hevira Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.