Bu akþam oturdum yine uzun uzun, gönlümce,
Karþýmda televizyon, yakýnýmda bilgisayarýmla,
Telefonlar da vardý yanýmda, susuyor olsalar da,
Ben de vardým kendimle, hiç konuþmuyorsam da…
Doðrusu epeyce kalabalýktý etrafýmdaki dünyam,
Bundan olsa gerek, hiç sýkýlmadan oturuyordum,
‘Telefon çalsa da biri beni arasa!’ da demiyordum,
Ben mi çaðý yakalamýþtým, nedendi yalnýzlýðým…
Üstelik etraflýca düþünerek canýmý sýkmýyordum,
Buradaydým iþte, dünyada, bugün vardým, oysa,
Bir sonraki günde olmayacaktým belki de yerimde,
Yahut bir baþka diyara yelken açacaktým kendimle…
‘Dünya halidir bu’ diyordum, sesimi duyamasam da
Yalnýzlýðý kabulleniyordum, nedenini bilemesem de,
Bugün varýz, yarýna da Allah Kerimdir kültürümüzde,
Geldik gidiyoruz, ezelden ebediyetedir yönümüz de…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.