güneþin koynuna ayaz gecenin alnýna kor konuyor ve kalbim acýyor ve yüreðim kanýyor kirpiklerime asýlý güz mevsimi kýrkaltýlýk deli gibi yalnýzlýk gömleðini giydiriyor
divane gönül gamý sýfata vurup kadehi zatý halýndan geçiyor zehir zemberek vakit savrukluðumun yayýldýðý odam cidar bir sessizlikle bana kabristaný hatýrlatýyor
perde iniyor yýkýlýyor duvarlarým kale(m) düþüyor ve ellerim üþüyor
kýrmýzý þarap tatýnda gýyabýnda dudaklarýn göðsümün çeperine takýlýrken ruhum ayak izlerinde eziliyor ve yine caným acýyor
ben ki heybet-i ala özümden geçmiþ beçare ipimi çekmeni beklerken ruhumun cennete uzanan köprüsü hýþmýnla bir celsede düþüyor þimdi sýrat-ý geçmek bile yok cehennem narýnda bana yanmak düþüyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Semihhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.