Kýrgýn bir sonbahar günüymüþ o gün
Elli beþ yýl önce seherde bu gün
Tire’ de ben dünyaya güldüm
Ýzmir’ in yemyeþi ilçesi Tire
Yedi tepe, erenler birinde Buðday Dede
Geçti benim çocukluðum Dere Kahve’ de
Rüzgarla yarýþýrdým, koþardým dað, taþ, tepe
Ah... benim çocukluðum söyle gittin nereye
Gençliðimi geçirdim, Ýzmir’ de seve seve
Bazen çiçekler açsa bu kýsacýk ömürde
Sitemim olmazdý hiç, þu geçmiþ senelere
Ömür dediðimiz nedir uðrunda yanmak güle
Büyüdükçe öðrendik insanlýk dolu hile
Ana, baba ne kardeþ kalmadý biri bile
Yýllardýr doldururum gurbette yaman çile.
Siyahlarým deðiþti, saçlarým döndü küle
Sevgiyi þu yüreðim aradý iki kere
Arka tekerlek gidip, dayandý ön tekere
Mutluluk yanýma uðramadýn sen niye.
Hayat ; sensin bilirim þiirin en kýsasý
Aþk ise , insanlýðýn hiç bitmeyen tasasý
Ölüm ; sen þu doðanýn deðiþmeyen yasasý
Her þeye raðmen yaþam, fanilerin çabasý
Azrail sen geri dur daha yolun yarýsý......
BU GÜN BENÝM DOÐUM GÜNÜM. SÝZ DOSTLARLA KUTLAMAK ÝSTEDÝM
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.