Karanlık Yüz

Aldýlar içimizden yaþama sevincini
Nerden geldiði bilinmeyen
Þu kahrolasý ayrýlýklar;
Hasrete mesafeler sahiplenmiþ,
Zamanýn içinde kaybolmuþ ümit.
Özleyemiyorum...!

Her gece gelir bir yerden
Unutulmuþ yüzün aklýma.
Seni hatýrlatan þarkýlar için
Dalar giderim maziye,
Hatýralar kýrýk dökük...
Özleyemiyorum...!

Anýlar sudaki resme benzer,
Her dalgada daðýlýr biraz.
Sevinçler gülücük, hüzünler acý
Hiçbir þey aslâ unutulamaz;
Lâkin yüreðim bin yýl uzakta...
Özleyemiyorum...!

Yýllar sonra çýkýp gelsen
Sever miyim yine böyle,
Böyle büyük sevdayý
Taþýyabilir mi yüreðim?
Sever miyim bilmem ama;
Özleyemiyorum...!

Sonra neden gizlerim deðiþtiðimi,
Yalan söyleyemez aynalar.
Nereye gitsem harap bir beden
Ve ruhum ateþlerde yanar;
Benliðimde býrakýlan derin bir iz...
Özleyemiyorum...!

Hâlâ yoktur yaþama sevincimiz
Aðlamak bile yabancý gelir
Atarým ruhumu ýssýz bir adaya
Seninle beraber kimsesiz
Sensizliðim can çekiþmekte
Özleyemiyorum...!

Þimdi ne kadar güçsüzüm bilemezsin!
Seni kaybetmenin enkazýna
Gömüldüm bir karanlýk yüzle
Düþüncelerim paramparça
Ve yüreðim...
Özleyemiyorum...!

Halil Ýbrahim Keçebaþ



Sosyal Medyada Paylaşın: