Hala odamýn köþesinde durur oturduðun koltuk
Koltuk deyip de geçme... anýlarý çok derin
Rengi solmuþ, biraz da yýpranmýþ ama kimin umurunda
Ben biliyorum ki o izler senin izlerin
Az önce kalkmýþsýn gibi hala sýcak minderin
Kokladým binlerce kez kokladým
Yüreðim doluncaya kadar kokladým
Okþadým…. Saçýný okþar gibi okþadým
Bir bacaðý kýrýk sehpanýn üstünde telefon ahizesi
Parmak izin kaybolmasýn diye silmem bile tozunu
Yeni çýkarmýþsýn gibi ayak izlerin durur
O kýrmýzý terliðinde… Belli belirsiz
Öptüm, yüzlerce kez öptüm bastýðýn yerleri
Kokladým yüreðim doluncaya kadar
Sen kokan terlikleri
Bak, saçlarýný tarýyor aynada ki hayalin
Yanaklarýna kýrmýzý allýk sürmüþ
Sararmýþ çehreni saklamak için
Ah be can, ah be diðer yarým
Gecenin sessizliði mi bana senden kalan
Sen yoksan gece yalan… Gündüz yalan
Sen yoksun ya hayat yalan
Kurumuþ artýk, fýrçanda ki kýrýk saçlarýn
Duvarýmýn ortasýnda durur yaþlanmayan resmin
Yýllara kýrgýn çerçeve, gözyaþýndan buðulanmýþ cam
Odanýn karanlýðýnda seslenir bakýþlarýn
Pijamamý giymemi söylüyor, üþütmeyeyim diye
Hep beni sen mi düþüneceksin be kadýn
Ben beni unuttum sen gideli, biliyor musun?
Öpmeden uyumazdým seni bilirsin
Resmindeki ýslaklýk dudak izlerim
Bak þimdi senin sýzýný çeker yorgun dizlerim
Sanma ki çekip gittin de ben yalnýzým
Seni düþünürüm seni yaþarým seni anarým
Bir beni almadýn yanýna ona yanarým
Çocuklar topladýlar elbiselerini dolaptan
Bir mavi gömleðin kalmýþ bir de eski pijaman
Her gece giydiririm üstüne kimsenin haberi olmaz
Açarým yorganýmý girersin koynuma sessizce
Ve her gece seni seyrederim, sabaha dek
Gözümü kýrpmadan…..Nefessizce
17.10.2009/Samsun
Ýbrahim COÞAR