SON BAHAR I
Yine Eylül geldi,
son bahar.
Sararýp solmakta yapraklar.
Mehmet Amca, ev sahibim,
94 yaþýnda.
Eski toprak, eski tüfek, dimdik ayakta.
Durkadýn, Mehmet Amcamýn eþi.
Nur yüzlü, güleçtir, senelerdir yatalak.
Kalça kýrýðýdýr bahanesi.
Mürüvvet, Mehmet Amcamýn kýzý.
Deli rüzgârlarýn yapraðýnda kalbi titrer.
Bypass geçti hayata.
Bir gün daha fazla, yaþamak ister.
Funda, Mürüvvet’in kýzý.
Yaþ 35’e dayandý, yolun yarýsý
Hep hayalindedir O, beyaz atlý.
Mürüvvetin kocasý, Mustafa Abim.
Zayýf gözleri kadar naiftir kalbi.
Unutmak mümkün mü?
Bu gün belli oldu, kan kanseri.
Titreyen ellerim þimdi sanki solgun yapraklar.
Hatýramdadýr yine böyle bir Eylül
Yine, böyle bir son bahar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.