ölüm; bazen bir alev gibi sýcak, bazen zirve karý gibi soðuk, acý bir fren sesiyle serilirsin yola, çekmez ciðerlerin son bir soluk.
ben ölüme düþman, ölüme esirim. ve ölüme þahit olduðumda, þiir derdine düþen bir þairim.
utanýyorum kendimden, þairliðimden utanýyorum, bir ölüm var, ölmemiþ, onun da gýrtlaðýndan tutamýyorum.
<<ateþ>> dedikleri düþtüðü yeri yakacak, biliyorum, ölen delikanlýnýn anasý benden daha çok üzülecek... buna raðmen onun feryatlarý duyulmazken, benim bu þiirim bilinecek.
þu mükemmel düzenin acýmasýz taraflarý da vardýr tanrým, itiraz istemem.
Sosyal Medyada Paylaşın:
rcp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.