Ben, senin aþkýnla yanan aptal hayalperest. Sen, kendi doðrularýný yaþayan realist.
Ben, hayallerimi yazýyorum kalemimle. Sen, tek tek üstünü çiziyorsun kelamýnla.
Ben, sana gözlerim kapalý koþuyorum. Sen, gözlerimde sade gerçeði arýyorsun.
Ben, mumda ki son umut an, an tükeniyorum. Sen, umutsuzca yok oluþu seyrediyorsun.
Galiba iliþkilerimizde mumlardan farklý deðildir.Ýlk yanarken bayaðý sivriyizdir.Kolay kolay yanmayýz öce ýsýnýr sonra belki...Tutuþmakta yeterli deðildir.En küçük rüzgar sonumuz olabilir . Yandýktan sonra en güzel ýþýðýmýzý vermeye çalýþýrýz etrafýmýzda dolanan yegane insana. Dibimizdeki ailemizi bile göremeyiz.Sadece O...Eðer zor bir insansa etrafýmýzdaki. Yavaþ yavaþ tükeniriz.Ne o fakýndadýr ne de kendimiz SADECE YANARIZ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hürrem Demirci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.