ölümsüzmüydüm ölümüydüm serabýmmýydý ölüm bilmiyorum bildiðim varsa oda hayatý sevmiyordum kutsal olanlar dahil sevmem gereken herþeyi sarýp görev þuuruyla kolluyordum imanýmýn þefkati vardý herkesi kucaklýyan kendime zalim adýný her gün rahmandan mahrum bir rahimle anýyordum...
ey sevgili ey mecburum bilsen sana neçok borcum rahmaný senle buldum besmeleyi þerifi ilk kez sevinerek okudum saðol özüm saðol göz içre gözüm seni bilsen ne çok seviyorum
kendimi sevdim çünki buldum rabbimi sevdim önce kuldum evreni sevdim hayranken sana hasret yanarken
bir kirpi gördüm insanlýðýmýn yüzkarasý eridim bittim kalbim bin ok yarasý yanýna gittim selam verdim ortak sevgilimiz adýna durup selamladý adýmla lekemi temizledim baðýrarak kirpiden özür diledim insanlýk adýna sevgilim sen olmasan yine yardým ederdim sanmam ne selam verir ne de özür dilerdim...
ben seninle inceldim..ben seninle özlendim....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet ORTA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.