Gün, yangýnlarla terk ediyordu yerini akþamýn alacasýna. Saatler süren aydýnlýðý yok oluyordu karanlýðýn sinsi perdesinin arkasýnda. Doludizgin geçen zamanlarýn ardýndan bitmezler baþlýyordu. Gün boyu saklanan anýlar, görüntüler, sesler dökülüyordu doðan her yýldýzýn eteklerinden. Ve ay, yalnýzlýða inat, etrafýný saran pýrýltýlarýyla, gülümsüyordu kendinden emin düþman misali. Þimþekler çakýyordu uzaktan uzaða, kara gecenin içinde belirip kaybolan, þeytan misali. Yalnýzlýk akýyordu þehrin damlarýndan aþaðýya dalga dalga. Saat tik taklarýný geri çekip tembelce geriniyordu asýlý olduðu duvarda, sanki iþi ilerlemek deðil de durmakmýþçasýna. Çýðlýk çýðlýða baðýrmak isterken yüreði kapanýyordu dudaklarý sesleri unutmuþçasýna. Ýsyanlarýn kýyýsýna gelmiþken bedeni Bir pembelik yayýlmaya baþlýyordu gecenin kararmýþ yanaklarýna Gün yeniden doðuyordu gözlerinden aðlayarak.
Eser Aslanlý izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Eser Akpınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.