VUSLATIN DENKLEMİ

Ben uzak ülkelerin þafaðýnda bir bulut,
Kafdaðý’nýn ardýndan sana varmak bir umut,
Hicranýn kemendiyle hiç bitmez mi efkârýn?
Acýlarla yoðrulmak bu mu senin kararýn?
Gecesi uzun olur hasret kokan diyarýn.
Ufuklara çizilmiþ, sýnýrsýzlýk hisarýn,
Bunca yýlýn acýsý sýzlamaz mý vicdanýn?
Hasretin keskin kýlýç gözyaþý mý hicranýn?
Kadere boyun bükmüþ insafýndan cellâdýn,
Geceyi sarmalayan gündüz denen vuslatýn.

Yalnýzlýk vadisinde yankýlanýrken sesin,
Uzaklara yayýlýr özlem tüten nefesin,
Daðlar halime acýr, gözyaþý olur pýnar.
Sýlanýn yolu nerde söyle Ey ulu çýnar!
Ýçimde volkan kaynar, dýþýmda olsa bahar.
Halime acýyarak bir yol göster Ey rüzgâr!
Bulanýk düþünceyle sýkýntýya karýþan
Yýlandilli yaþamda gel gör halim periþan.
Âþýklarýn çilesi hasrete göðüs germek,
Ölürken dirilmek var, vuslata ömür vermek.

Karanlýklar içinden bir huzme fýþkýrmaz mý?
Direnen sabýr taþý ayrýlýðý kýrmaz mý?
Izdýraplar denizi alýr mý öfkemizi?
Kara toprak kucaðý sarar mý gölgemizi?
Hatýran bir þarkýdýr, çalar dudaðýmýzda.
Özlemin çiçek çiçek açar her baðýmýzda.
Yoluma engel olan kuru kalabalýklar,
Acýlar ummanýn da acýr bana balýklar.
Atiye uzanan el bir gün olsa bahtiyar,
Vuslatýn elemiyle gezerim diyar diyar.

Zamanýn dehlizinden elemler güne sýzar.
Kavuþmak hayaliyle günler uzar da uzar.
An olur asra bedel, turuncu güneþ kýzar.
Türlü tedbir alsan da takdir gelince bozar.
Elest bezminden beri ararým visalimi.
Harabeler içinde gönül kýrýk halimi,
Hüznün loþ burukluðu kaplar bütün tenimi,
Ateþler korda yakar donarken bedenimi.
Bir hayalin uðruna insanoðlu dað aþar.
Vuslatýn denklemiyle âdemoðlu çað aþar.

Çileler tezgâhýnda örülürken kumaþým,
Daðýn taþýmadýðý yükü taþýr bu baþým.
Bedeli aðýr olur hisseme düþen aþýn.
Ana rahminden beri yaþam denen telaþýn.
Teselli makamýna çýkar kara gözyaþým.
Katre metanetiyle çaða uzanýr yaþým.
Acaba hangi daðda saklanýr mezar taþým?
Þu nefsi emmareyle uzar gider savaþým,
Ýkilem yaþansa da sarýlýrýz hayata,
Ümitlerle bineriz, vuslat denen o ata.

Gönlümü daðlamýþtýr asýr süren firakýn.
Oturup aðlamýþtýr baþlýyorken bu akýn.
Ey hasret yüklü gece! Benim ahýmdan sakýn.
Elbet duam duyulur, þahdamarýmdan yakýn.
Arþýn ekseni titrer yükselirken figaným.
Sanmayýn ki unutur kayda alýr cananým.
Daðlara haykýrýlýr bir gün benim fermaným.
Sular yokuþa akar, dilerse “ol” Rahman’ým.
Yoluna feda olsun, aným, þaným ve caným.
Ýki cihana nazýr vuslat denen mekâným.

Gece perdelerini kapatýnca karanlýk,
Damladan deryalara hüzün akar bir anlýk.
Ateþli bir hasretin iniltili çýðlýðý,
Ufuklarda inleyen esintinin sýðlýðý,
Bahar taþýyan rüzgâr þimdi nereye eser?
Gurbetin kör gözleri ümidimi mi keser?
Zamanýn akrepleri ruhlara zehir saçar.
Tarumar olmuþ kuþlar, þimale doðru kaçar.
Hala vuslat aþkýna kuru ümit baðlarým.
Gülerken özlem ile oturup da aðlarým.

28.09.2009/ANKARA

Tarýk TORUN



Sosyal Medyada Paylaşın: