ÇOBAN KIZI

Baba fakir, aile aç.
Köye geldi bir sýðýrtmaç.
Ana arsýz, ar’a muhtaç!
Kýzý gören vay okuyor.

Yoldan geçer baþ eðerek.
Mahcup güler göz süzerek.
Ýþvesiyle söz düzerek!
Gül teninde bey vuruyor.

Ay misali, on dördünde.
Seme kalbi, aþk virdinde!
Sevgi arar, kurt yurdunda!
Körpe dilde huy dokuyor.

Baba zayýf. Deðnek aðýr!
Ova yazý güder sýðýr.
Ýyi kötü bilmez saðýr.
Her hâliyle toy duruyor.

Ana kurtlu, kutu horlar!
Mala mülke gözü parlar.
Yerli yersiz kabý zorlar,
Hasebiyle þey kuruyor!

Suspus oldu, ata abi,
Kýz açýldý kabak gibi.
Arzularý azgýn debi!
Uðultusu fay oluyor!

Uhdesinde tatlý sýzý,
Okuyana açýk yazý,
Sere serpe yatýp bazý,
Görenlere ayy çekiyor.

Yetmeyince fakirhâne,
Her hâliyle yedi nane!
Nere dönse dolu kene!
Kim istese pey veriyor.

Çoban kýzý köyün gülü,
Ýhtirasýn haz müþkülü,
Halil çaldý o püskülü,
Elden ele pay ediyor.

O kucaktan bu kucaða,
Adý çýktý dört bucaða,
Gebe kaldý kör ocaða!
Þerefsize mey doluyor.

Yattý kapý eþiðine,
Dayak yedi düþüðüne,
Gözyaþlarý beþiðine,
Sel beledi çay akýyor.

Çocuðuyla on beþlik dul,
Namusuna geçirdi çul,
Ýhtiyara varýp bir kul,
Zehir zýkkým kay çýkýyor.

Yok ki bahtýn falý alý!
Dara yontar her hayâli!
Yaþlý dulun genç ayâli,
Talihine oy çekiyor.

Salih ERDEM
05.06.2005.15:00
19.05.2007 01.15 / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: