EKMEĞİN ÖYKÜSÜ

Çocuktum.
Bir tohum tanesiyle baþladý her þey
Nereden ve nasýl geldiðini bilmediðim
Gün döndü;… sürdük tarlayý.

Rüzgârýn elerinde savruldu saçlarý
Güneþ; babamýn elleri gibi!..;
Baþaklar, uysal mahsun birer çocukmuþ meðer
Güneþin ellerinde.
Yaðmur yýkadý; dua gibi…
Koþtum yalýnyapýldak baþaklarýn boyusýra
Avuçlarýmda yaðmur, ayaklarým çamur,
Yaðmur, içime de yaðsýn istedim.

Geceyle gündüz bir olup
Ýlmek ilmek getirdi hasat zamanýný
Vakti gelince…,
Kuþlar da nasibini aldý buðdaydan.

Ustamýn türküsüyle öðüttü deðirmen,
Daðlara akþam vuranda
Ustam da akþam gibi heybetliydi. Þaþýrdým.

Bizim buranýn daðlarý reyhan kokar, koyun kokar,
Akþamýn dillendiði vakit bekleþtik camlarda
Aðabeyim yüklenmiþ odunlarý ýslýk çala çala getirdi. Sevindik.

Avluda hamur teknesi.
Çömelmiþ bakýyorum.
Bacým yoðurdu… ben yoðruldum.

Babam ‘Bismillâh’ çekti; toplaþtýk ocaðýn baþýna.
Odunlar atýldý, ocak tutuþtu; karnýmda o bildik heyecan.

Anam kürüdü ateþi;
Ateþ harlandý, tavaný buldu…
O ara Ustam’la gözgöze geldik;
Ateþ mi daha parlaktý,
Ustamýn gözleri mi?..: Bilemedim.

Anam çekti evgeci, çýkardý ekmeði
Anaaa bi elimi sürmüþüm ekmek ateþ gibiii!
Bi sevinmiþim ki gözümden yaþ gelmiþ

2005






























































Sosyal Medyada Paylaşın: