KAPILDIM GÜL DEVRİNİN NADİDE GONCASINA
KAPILDIM GÜL DEVRÝNÝN NADÝDE GONCASINA
Kumda zerre misali ömür hýzla biterken,
Gaflet dolu yýllarda, sonsuz kudrete kördüm.
Hakikat þafaðýnda, bâtýl bir bir yiterken,
Eksiðimi anladým, lütfunla ben de gördüm,
Kumda zerre misali ömür hýzla biterken…
Kapýldým gül devrinin nadide goncasýna,
Bin günah bataðýndan tövbeyle sýrra erdim.
“Habibim” demiþ Yezdan, beþerin incisine,
O sevgi denizinde tüm benliðimi kýrdým,
Kapýldým gül devrinin nadide goncasýna…
Ýlâhi! rahmetinden medet uman düþlerle,
Ýltica kapýsýna geldim secdeye vardým.
Abdest aldým özümden akan kanlý yaþlarla,
Rahmetindi maksadým, avuç açýp yalvardým,
Ýlâh! rahmetinden medet uman düþlerle…
Þuursuzca yaþanan bir ömrün bitiminde,
Baþtan sona cürümle, kirle dolu defterdim.
Mýzrak boyuydu güneþ, renklerin batýmýnda,
Hesabýn dehþetiyle burnuma kadar terdim,
Þuursuzca yaþanan bir ömrün bitiminde…
Can kuþum kurtulmuþtu, ten denilen kafesten,
Rahmetinden nasipdar olmaktý bir tek derdim.
Ýsrafil’ce üflenen o muazzam nefesten,
“Kýyamet meydanýna toplanýn” diyen “sur”dum,
Can kuþum kurtulmuþtu, ten denilen kafesten…
Gazi Hüseyin KILBAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.