AH, ŞU MEVSİMLER!

Ýlkbahar, sonbahar yerini verdi;
Yaz kýþa, kýþ yaza karýþýverdi.
Ýklim koþullarý insaný gerdi;
Kâh aygýn, kâh baygýn yerlere serdi.

Havadan nem kapan insanýn derdi
Eskiden geçimdi, hiç tükenmedi.
Tok, acýn hâlini merak ederdi;
Komþuluk güçlüydü, el erinmezdi.

Bencillik, kýskançlýk çoðalýverdi;
‘Hep bana!’ diyenler türeyiverdi.
Cüzdanlar vicdanla yer deðiþtirdi;
Öz yitti, söz bitti, hüküm verildi.

Seçimden seçime umut verirdi
Tacirler; þimdiyse kül yutmaz hindi
Bile; artýk güven deðer yitirdi;
Akýllar karýþtý, dost dostu yerdi.

‘Sensin sana gerçek dost!’, her dem derdi
Atam, ‘Hem de düþman!’, ikaz ederdi.
Uyarý, duyarlý yüreklereydi;
‘Birlik beraberlik çözümdür!’ derdi.

04.10.2009
Sosyal Medyada Paylaşın: