Ucu yanýk sigara gibi, Kendi kendine biten insan; Yalnýzlýðýný biler inadýna. Bulutlara asar gözlerini, Tuz ile þekerin tadýný karýþtýrýr, Türküler söyler kurak topraklar adýna.
Kimsesizlik, büyüyen anafor olur yüreðinde, Ýlkin gözleri küçülür, Sonra sözleri azalýr. Takýntýlar tüketmeye baþlar azmini, Sararýr, solar onca yaðmura raðmen, Güneþe küser yaz günü.
Haydi gel artýk yitirdiðim gülücükler, Güller gibi kokular býrak gönül bahçeme dese de, Ne güller güller yüzüne, Ne kuþlar konar omzuna.
Halim ERDEMLÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halim Erdemli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.