Ýnleyen naðmeler mi, yoksa ben mi inlerim?
Ýçimdeki isyâný, durduraksýz dinlerim...
Yorgun akþamlarýmda, hüznüm düþürür derde;
Sýradýþý öfkemle, tepemdedir cinlerim...
Ýþte o an fýrtýna, yönsüz kopar içimde.
Ansýzýn kâbus çöker, dayanýlmaz biçimde.
Kýrýlan gururuma, kara perde çekilir;
Çýrpýnýrým günlerce, çâresizlik içinde...
Hazansa mevsim eðer, düþerim yaprak yaprak!
Karardýkça içim hep, saçlarým olur akpak...
Durduramam öfkemi, her ne etsem gönlümde;
Bilmeyiz hiç nedense, sonumuz kara toprak...
Güler TURAN (babidim)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.