ÖLÜM ÜSTÜNE

Bazý günler, olur olmaz zamanda,
Gece gündüz, yolda belde,
Aklýma takýlýr kalýr ikide bir,
"Ölümün en güzel olduðu yer neresidir?"
Nerede ölmek isterdin þu yeryüzünde?
Hangi asýrda, hangi çaðda?
Uzakdoðu, Singapur filan?
Ya da Ýstanbul, Kahire, Roma?
Veya Antik Çað’da Pamphilya?
Yine de isterdim ki, kendi adýma,
En iyisi ilk yllarýnda Elaiussa.

Yýlýn hangi mevsiminde ölüm daha güzeldir?
Sararmýþ yapraklar düþerken bir güz günü?
Topraða dönerken her þey,
Dönerken ana kucaðýna,
En kötüsü bir köþede
Kýþýn donup kalmak olurdu herhalde,
Ya bahar gelince,
Doðada her þey uyanýrken,
Sergilenirken bütün güzellikler,
Bir yaz varken önünde,
Kaçarcasýna yaþamdan?

Veya günün hangi saatinde ölmek isterdin?
Akþamüstü, þafak sökerken?
Ya da gece yarýsý sessiz sedasýz?
Kayboluvermek karanlýkta?
Görmeden Güneþ’in doðuþunu bir kez daha.

Hava nasýl olsun iste,
Gözlerini son kez kapatýrken?
Çisil çisil hafiften bir kar?
Yaðmurun nazlý nazlý dökülüþü göklerden?
Doðayý okþarcasýna?
Belki de bulutsuz bir gökyüzü,
Pýrýl pýrýl bir güneþ...

Ölüm nasýl olurdu sahilde,
Efil efil bir kara meltemi eserken?
Ay çýkarken dalgalarýn þýpýrtýsý ile,
Yavaþça gözlerini kapatývermek,
Baka baka gökyüzüzüne,
Yýldýzlarý göre göre,
Sonsuzluðun derinliklerinde yitip gidercesine?

Ölüme uzaktan bakmak,
Keþke birden fazla ölmek olsaydý,
Seçebilseydik içinden,
Hepsi bir yana,
Yeryüzünde sonsuza dek yaþamaktansa,
Bir kerecik ölmeye razýyým,
Sevdiðim kadýnýn kollarýnda.
Mustafa Saðlam

Sosyal Medyada Paylaşın: