Çocuðun elinde kalem, Resim çizmek ister. Neylesin kâðýdý, Ona evin duvarý yeter. Bir annesine bakar, bir duvara; Elindeki kalemi avucuna gizler.
Annesi görmeyince, Bir yuvarlak çizer ilk önce, Sonra uzun bir çizgi. Tamamdýr aðacýn gövdesi.
Daðlarýn yamacýndan, Ovaya süzülen bir ýrmak, Bacasýnda dumaný tüten, Bir de ev çizer. Evin yanýnda, Bir çocuk parký. Parkta çocuklar, Özgürce gezer.
Çizer de çizer... Uçuþan kelebekler… Renk renk çiçekler… Bir uður böceði, Resimdeki çocuðun eline konar. Aman ne güzel!
Acaba gökyüzüne ne çizse… Aydede’yi mi, yýldýzlarý mý? Gülümseyen bir Güneþ mi? Yoksa kara kara bulutlar mý? Gece mi olmalý? Gündüz mü olmalý? Ne olursa olsun… Hiç uçurtmasýz olur mu gökyüzü? Þöyle kuyruðundan yýldýzlar saçan… Hem de en yükseklerde uçan, Bir de uçurtma olmalý. Ama uçurtmanýn ipini, Yalnýz kendi tutmalý.
Çizer de çizer… Bir türlü dolduramaz koskoca duvarý. Bir annesine bakar bir duvara… Aklýna gelir daha neler neler. Acaba annesi görse ne der?
Bir de bakar ki, Kendi resmini çizmemiþ. Tam uçurtmanýn ipine uzatmýþken elini, Ensesinde hisseder, Annesinin elini. “Eyvah! Ne yaptýn yavrum? Nasýl temizlenir þimdi bu duvar?”
Ne yani anneciðim! Duvar kirlenecek diye, Resim çizmeyecek miyim? Hiç kirlenir mi duvar? Kuþla kelebekle… Hiç kirlenir mi duvar? Aðaçla çiçekle… Söylesene anne! Niye kýzýyorsun bana? Niye?
Sen çiz resimlerini güzel çocuk. Bakma annene. Çiz ki yüreðinin sesi, Gözünün feri, Elinin hüneri, Masumiyetin, Saklý kalsýn duvarda. Sana bir þeyler anlatsýn o duvar, Yýllar sonra. Sen çiz resimlerini güzel çocuk. Kim kýzarsa kýzsýn, Hiç oralý olma…
ÜLKÜ DUYSAK Sosyal Medyada Paylaşın:
ulkuduysak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.