Asla Bir pýnarýn iki kolu olup Bir nehir yataðýnda buluþup, Birlikte dökülemedik denizlere. Ne baharlar geldi geçti Ömrümüzden Hiç bir baharda mor sümbüller Allý morlu güller açmadý. Sevda bahçelerimizde. Hep kan kaybetti Baðrýmýzdaki yaralar
Keþke Sen diclenin nazlý suyu olup Oluk oluk Aksaydýn yüreðime Ben fýratýn hýrçýn dalgasý olup Sarýlsaydým ayak bileklerine. Dilimize vurulan zincirlerini kýrýp Haykýra bilseydik sevgimizi Olmadý sevgili baþaramadýk.
Oysa Her þafak gün doðumunda Kýzýla boyanýrken ufuklar Biraz hoþ görü, Biraz anlayýþ, Tükenmez sevgi ile Maviye boyana bilirdi umutlar Olmadý sevgili Olmayan gurura yenildik.
Sen, Ben, Derken Biz olmayý unuttuk Ýki koca nehir Sevgi bahçesini sulayamadýk Sevda güllerini Daha açmadan, Tomurcuk dalýnda kuruttuk.
// Keþke bu gözlerim seni görmez olsaydý Hayatýmda bahtým gibi gülmeden solsaydý//
Safiye Samyeli
Sosyal Medyada Paylaşın:
S.SAMYELİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.