Ne çok sözcük biriktirmiþim Ceplerimde, Ýçinde sevgiye dair cümleler olan, Öylesine doldurmuþumki ceplerimi.
Her bir sözcük ,teker ,teker eklenmiþ. Kalbimin ipek ceplerine. Kimi zaman hüzünler olmuþ... Kimi zaman sevinçler. Bazen de en büyük umutlarýmý anlatmýþlar.
Ya yapmak isteyipte yapamadýklarým. Hayata dair yapmak isteyipte Yapamadýklarým... Söylemek isteyipte ,söyleyemediklerim. Ne kadar da çokmuþ meger.
Hay allah... Meger ne çok þey söylemiþ, Ne kadar çok umud etmiþim, Nasýlda kýzmýþým bazen, Bencilliklere ve sahte yüzlere.
Neden susmuþum bilmem ki... Niçin hep kaçmýþým üzmekten, Ve neden hep ben olmuþum üzülen. Nasýlda sýgdýrmýþým bunca sözcügü, Küçücük kalbimin ipek ceplerine...
Tüm bunlara ragmen, Hala söylemek istedigim, Ama söyleyemedigim, Yazmak istedigim, Ama yazamadýgým, O kadar çok cümle var ki...
Biraz daha dursun bakalým, Kalbimin ipek ceplerinde, Kimbilir? Gün gelir bu zavallý yüregim Yorulur artýk taþýmaktan.
Yorulur ve her bir sözcük Tek tek dökülür, Kalbimin ipek ceplerinden Zamansýz yaðan yaz yaðmurlarý gibi. Aniden ve saðanak saðanak...
Hiç hesapsýz ,kitapsýz ,fütursuzca. Korkmadan ,özgürce ve cesurca Meger ne çok sözçük biriktirmiþim Ceplerimde Bana ait ama beni anlatamayan....
Hülya Kanber.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Lisanî Hülya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.