AY VE TEN

AY VE TEN

Gecenin ayazý çýplak yalnýzlýðýma vuruyor
“Güz sancýlarým” baþlýyor bir þarký eþliðinde
Do- re- mi -fa
Böyle mi baþlar hep gönül oyunlarý
Eksiksiz bir rövaþata vuruþuyla beraber
Hep böyle karmaþa içersine girer Erasmus’un kaderi
Geç vakit kapanýnca Galata köprüsü
Karþý kýyýda kalýr yarým sevdamýz
Notanýn yarým perdesi iner yorgun gözlerimizin üzerine
Mor üzümler sallanýr kirpiklrerine baharý deðmeden
Utanç tarihimizden kopup çýkagelmiþ,
Kapkara saçlarýný okþuyorum
“Celladýmsýn ey zaman”, diyerek irkiliyorum rüyamdan
Utanç duyan ellerim uzaklaþýveriyor soluk teninden
Sonra sancýlý geçmiþi yardým istiyor benden
Çekip çýkarýveriyorum fidanýný
Yattýðý topraðýn altýndan
Gömüyorum aþk bahçemize iksirsiz

Gece üþüyor artýk
Ne beni ne de sönük aþkýmýzý kaldýrmaya mecali yok
Yaþamýn arenasý sabahýn ilk ýþýklarýyla birlikte beliriyor
Bir papaz elinde istavrozla günah çýkartmaya geliyor
Arkasýndan besili bir imamýn telaþlý gayretleri
Boy boy selvi aðaçlarý yolumuzu gözlemekte

Bir perde de böyle kapanývermekte yaþamýn üstüne



Sosyal Medyada Paylaşın: